Ontwikkelingen in Thailand.
Opvallend was hoe groen het om het kindertehuis heen was. Mooie groene grasvelden rondom, bomen vol groen blad. Het voelde na die zware Corona tijd als het nieuwe leven. In de afgelopen 3 jaren hadden we het kindertehuis niet meer bezocht, het internet bleef gelukkig wel geduldig.
Wij voelden ons deze keer net zo gelukkig als die eerste keer dat we hier samen het terrein opliepen in 1999. De geluiden, de kleuren, de geuren en natuurlijk het allerbelangrijkst: de kinderen. Deze Corona tijdperk had als enig voordeel dat je je daarna nog meer besefte wat zo belangrijk is in het leven. Dit is er een van.
Michael en ik droegen onze lichte bagage over aan de oudste kinderen. Nee, zelf dragen was uit den boze. Het is hun manier van respect tonen voor je bezoek. Jaren geleden schaamden wij ons hiervoor maar we leerden snel.
Het ontvangst was als vanouds en al snel ging het over hoe iedereen de Corona tijd had doorstaan. Op een enkele ziek kind na heeft het tehuis bijna geen last van de besmettingen gehad. En dat terwijl het Noorden van Thailand best zwaar was geraakt. De vele gebouwen zijn van alle kanten open en de ventilatie is dus op en top. Mogelijk heeft dat ook zijn positieve bijdrage geleverd.
Ook blij waren we dat de volledige staf nog aanwezig was. Iedereen is nog steeds blij daar te kunnen helpen en zich te ontfermen over de vele kinderen. Een nadeel was dat het winkeltje waar de ontworpen en gemaakte spullen door de oudere kinderen en extra staf bijna niets meer had verkocht. Ook de orders uit het buitenland waren uitgesteld.
Zoals gebruikelijk werden alle kinderen, de staf en de leiding weer uitgebreid besproken. Mede dankzij de hulp van Balt van der Made in november 2019 waren er geen problemen meer met het drinkwater, basisbehoefte no 1. De lokale installateur heeft zijn woord gehouden en zorgt voor het onderhoud. Een extra aantal kinderen zijn geaccepteerd en worden vanuit het tehuis ook naar de openbare lagere school gestuurd.
De directe behoefte was voldoende eten voor de 120 tal kinderen. Daar de inkomsten waren teruggelopen was dit het grootste probleem voor het tehuis. Future for Kids heeft besloten hier een grotere bijdrage aan te leveren. Op deze manier waren ze wat het eten betreft tot einde schooljaar, eind februari, gedekt.
De verwachting is, als Corona niet weer opnieuw zijn intrede doet, dat het winkeltje en nieuwe orders weer inkomen gaat generen.
In de afgelopen jaren hadden we besloten studiefinancieringen toe te kennen aan de oudere tieners die wel in staat zijn tot de universiteit toe gelaten te worden maar niet in staat zijn deze te financieren. Fa was de eerste studente en inmiddels heeft ze die studie afgerond. Nog twee andere meisjes gaan nu naar de universiteit in Chiang Mai en in Chiang Rai. De eerste, Busoe, voor een vijfjarige studie medicijnen en de tweede, Bumue, voor een vierjarige hogere opleiding verpleegkunde.
Uit dankbaarheid nodigde Fa ons, samen met de leiding en de twee andere studenten uit voor een overheerlijke lunch net buiten de grensplaats Mae Sai. Een heel gezellige lunch wat ons ook in staat stelde de andere twee studenten uitgebreid te spreken. Wat doen ze hun best. Na het behalen van deze studie hebben ze kans op een goede toekomst elders in Thailand. Fa was zichtbaar blij en dankbaar voor haar studiefinanciering en heeft inmiddels een prachtige baan gevonden in de universiteit waar ze haar opleiding heeft gevolgd.
Na drie nachten werd het helaas weer tijd afscheid te nemen en we spraken de hoop uit elkaar weer vaker te kunnen zien. Ook fijn te zien dat Fr Pensa, met zijn 80 jarige leeftijd er nog zo gezond uitziet en nog geen plannen heeft het rustiger aan te gaan doen. Wat het priesterschap, de kerk, betreft is hij inmiddels wel met pensioen. Hij blijft zijn optimisme, zijn zorgzaamheid en zijn humor behouden. We werden uitgezwaaid en toegezongen bij het vertrek. Het doet ons wel iets, tot snel maar weer.